Op donderdag 9 december was het mijn laatste stagedag op de Newcomers School. Op voorhand was ik naar de ‘Party City’ geweest, waar je ontzettend veel kleine gadgets kan kopen en had ik goodiebags met gadgets en snoep gemaakt voor al mijn leerlingen (20 in de klas van Mrs. Moore en 17 in de klas waar ik mee in Art Class was).
Eerder die week had Mrs. Moore de kinderen verteld dat die donderdag mijn laatste dag zou zijn. Gedurende deze laatste drie dagen kreeg ik voortdurend vragen van leerlingen te beantwoorden: wanneer ik vertrok, waarom ik vertrok, waarom mijn familie niet in de VS kon komen wonen met mij, wanneer ik terug zou komen, enz. Tijdens Art Class kreeg ik vreemde vragen zoals wat mijn favoriete kleur was en hoe je bepaalde dingen in mijn taal zei. Ik moest plots meer moeite doen om te kunnen zien wat de kinderen aan het maken waren, omdat ze het voor mij probeerden te verstoppen. Ik deed alsof ik niet zag dat ze kaarten en knutselwerken voor mij aan het maken waren en iedereen bleef heel geniepig doen :)
Donderdagmiddag werd er een momentje voor mij georganiseerd. Ik moest vooraan in de klas gaan zitten en de leerlingen kwamen mij één voor één hun knutselwerken, tekeningen, kaarten en brieven afgeven. Het was super schattig en het was heel ontroerend! Ik kreeg een T-shirt van de Newcomers School van Mrs. Moore en Mrs. Sadeq en ze vertelden me dat ik één van de beste stagiaires was die ze ooit hadden gekend en dat ze me allen heel hard zouden missen : '(
Gelukkig was het op dat moment tijd voor wiskunde te doen, zodat ik me even ergens anders op kon concentreren en kon genieten van de laatste momenten in de Newcomers School, terwijl ik besefte dat het de laatste keer zou zijn dat ik deze kinderen iets aanleerde, de laatste keer 'Miss Stephanie' ...
Aan het eind van de dag kon ik nog wat tijd doorbrengen met alle kinderen. Ik liet ze enkele foto’s zien van mijn universiteit, van wat ik hier de laatste vier maanden had gedaan, en van mijn familie waar ik terug naartoe zou keren. Ik nam foto’s met alle kinderen en met Mrs. Moore, we aten wat koekjes en dronken fruitsap, en ik deelde mijn goodiebags uit. De kinderen waren er erg gelukkig mee, maar het was moeilijk om sommigen te horen zeggen dat ze de snoepjes niet zouden opeten, maar zouden bijhouden als herinnering aan mij...
Ik bedankte iedereen en toen was het tijd voor het echte afscheid. Ik gaf nog een laatste knuffel aan al deze fantastische en speciale kinderen en kreeg het opeens erg moeilijk. Sommige kinderen pakten me heel hard vast, een jongen ging achteraan in de rij staan om de laatste te kunnen zijn om afscheid te nemen, en mij nog snel een knutselwerkje te geven. En dan begeleidde ik deze kinderen voor de laatste keer naar hun bus, wuifde ik hen uit met tranen in de ogen, wetende dat ik hen niet meer zou zien en hopend op het beste voor hun verdere leven in the Verenigde Staten...
Achteraf heb ik nog een fotocollage van de leerkrachten gekregen met foto’s van mezelf en de kinderen, die ik zeker in mijn kamer zal hangen! Ik zal deze kinderen en deze ongelooflijke ervaring in de Newcomers School nooit vergeten. Ik hoop op een dag terug naar Greensboro te kunnen komen om de school en de leerkrachten te zien!
Ik was nog niet volledig bekomen van mijn afscheid in de Newcomers School, en ik moest al afscheid beginnen nemen van UNCG. Zondagavond nam Johana het vliegtuig richting California en die avond was dus onze laatste keer samen met Julie, Nadine en Johana. Rond de chocoladefondue keken we een laatste keer samen naar Desperate Housewives, wat ongeveer een traditie was geworden op zondagavond. Ik gaf hen allen een fotocollage met de leukste foto’s van ons vieren en ik kreeg een T-shirt en trui van Aéropostale, ongeveer mijn favoriete winkel hier :) Julie, Johana en Nadine zijn vriendinnen voor het leven geworden, ze zijn geweldig en ik ga ze ontzettend hard missen de komende maanden!!!
De volgende twee dagen maakte ik mijn zak, stak ik spullen in een doos om op te sturen naar België, gooide ik kleren weg en gaf ik kleren aan de Newcomers School. Het is zo gemakkelijk om kleren weg te geven als je weet waar ze terechtkomen, op dat moment realiseerde ik me pas echt hoeveel mensen mijn kleren meer nodig hebben dan ik!
Dinsdagavond nam ik de trein naar Charlotte, een andere stad in North Carolina waar ik een nacht verbleef en waar ik de volgende dag mijn vliegtuig richting Boston zou nemen. Julie, Nadine en Natacha brachten me naar het station en het was weer een erg moeilijk afscheid. Van hen weet ik dat ik hen zeker terug zal zien, Frankrijk en Duitsland zijn niet ver weg, maar terwijl ik terugkeer naar België, blijven zij nog een semester op UNCG. Ik ga ze heel hard missen !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten